Կար-չկար մի փոքրիկ աղջիկ: Նա հավատում էր հրաշքներին: Իսկ այդ աղջկա անունը Մարիա էր: Նա շատ փոքր ժամանակներից հավատում էր Ատամե փերիին, սովորական փերիներին, Ձմեռ Պապիկին և այլ տարբեր հրաշքներին: Նա հավատում էր մինչև 14 տարեկան բայց հետո նա շատ հիասթափվեց, որ տեսավ: Փաստորեն իր մայրիկն էր դնում բոլոր նվերները տոնածառի տակ, կոպեկները բառձի տակ և փայլեր պատուհանի Մարիան տեսավ այդ ամենը: Բայց մի օր նա հավաքեց շատ տեսախցիկներ ամբողջ տնից և դրեց նրանք տոնածառի դիմաց, իր տեղերի դիմաց և պատուհանագոգին բառերով.
-Հիմա կտեսնենք ով է այդ ամեն ինչը անում:
Երբ Նոր տարվա գիշերը անցավ նա նայեց տոնածառի դիմաց դրված տեսախցիկին և զարմացավ ինչվոր մեկը այն փակել էր բայց նա աչքի ծայրով տեսավ, որ այդ տեսախցիկը փագեց սեվ ձեռք կարմ շորերով և նա երջանկությունից սկսեց թռչկոտել և ուրախանալ, ոչ թե նվերների, այլ որ Ձմեռ Պապաիկ կա նա ուրախ-ուրախ գնաց մնացած տեսախցիկները ստուգելու: Մահճակալի մոտի տեսախցիկը ցույց տվեց, որ փոքրիկ փայլերը շոյում էին նրան և մեղմորեն բարցացնելով բարձը դնում կոպեկը իր բարձի տակ և վերցնում ատամը: Մեկ օր հետո պատուհանագոգի տեսախցիկը ցույց տվեց, շատ փոքրիկ փայլիկներ թռչում էին Մարիաի սենյակմ և նայում էին նրան, համաձայն եմ դա միքիչ անսովոր է, բայց այն փաստը, որ փերիներ կան Մարիային շատ-շատ-շատ ուրախացրեց և նա շարնակեց Հրաշքների հավատալ մինչ մեծ տարիք:
Արփի Խալաթյանի բլոգ 